Ik kan sinds vandaag wel zeggen dat ik klaar ben voor wat wil komen.
In november 2025 zal ik weer in Sardinie zijn.

Er is veel duidelijk.

Overleggen en me dienstbaar opstellen kan echter pas ter plekke. Er is natuurlijk zoveel wat ik niet weet en pas gezegd kan worden als ik er ben.
Omdat ík tegen de plek spreek.
Via mijn hart dat als instrument en katalysator weet wat het moet zeggen.

Ik hoef er alleen maar te zijn.

En omdat ik nu nog niet weet wat ik zal zeggen.
Hoe er gereageerd wordt.
Wat er te horen is.
Stel ik me open en dienstbaar op. Ga ik.

Hierom word ik geroepen.
De aarde en ik haar, waar ook ter wereld, weten elkaar te vinden zodra het nodig is.

Dat kent geen agenda, en mijn agenda noch die van jou kent geen hebzucht of prioriteit.
De tijd kiest haar eigen wegen en is net zo buigzaam als het gras onder onze voeten.

5 november zal ik weer in gesprek met de put in Santa Christina zijn, wij zullen oog in oog staan.

En, 5-12 april 2026 zullen we gezamenlijk op ontdekking gaan bij de put van Sa Testa en Su Tempiesu.

Dat er zijn al transformeert moge duidelijk zijn, of we erin zullen gaan, zal de vraag zijn.
We laten ons altijd leiden door wat het ons te zeggen heeft op zielsniveau, en stemmen ons eerst af, alvorens we zomaar erin stappen.
Met respect en afstemming op onszelf, en respect en afstemming op de plek.

Voor wat Sa Testa betreft, het onverwachte gebeurde bij mij gisteravond.

Ik lag zwetend en met hartkloppingen en allerlei gewaarwordingen in mijn bed vannacht, nadat ik het water binnenin Sa Testa via een YouTube filmpje in rolde en dat in minder dan een milliseconde.

Want wat was het geval, de maker van de video zet bij de ingang plotseling een versnelling (bewerking van de video) in, waardoor ik schrok omdat ik erin werd gezogen daar waar ik niet van plan was naar beneden te gaan en in één seconde beneden was.

Daar waar ik juist dacht dat ik helemaal niet, en vooral niet zozeer op deze plek van die twee, echt erin moest zijn.

Misschien kunnen de mensen die mee zijn geweest in april 2025 het moment nog herinneren, dat niet alles zijn uitnodiging dient voor mensen om het te betreden. En dat het de kunst is om dat te kunnen zien, willen zien, willen aanvaarden, zonder te strijden.

Dat is als we onze vastgeroeste overtuigingen kunnen loslaten, vrede ervaren in het onthechten van alles wat materieel bestaat en waar we ons aan vasthouden of ervan uit gaan het te moeten toe-eigenen in dit leven om te kunnen bestaan.

Vertrouwen en naast elkaar bestaan echter is het antwoord.

Omdát we allemaal een functie hebben.

Omdát niet alleen wij, buitenaardse rassen, multidimensionale teams maar ook plekken en zeker geactiveerde plekken en doorgangen naar het Atlantis, het Egypte, het kristal in de verbinding met de dimensies die zich materieel gevestigd hebben over de wereld op aarde hun functie en een kern hebben.

Ja zeker, we zijn één.
De natuur geeft en bloeit voor ons, ze spreekt met ons.
Daar waar corona groeit, groeit ‘te veel’ teunisbloem.

De aarde is in afstemming met het Universele kristal en we zijn één, we reageren op elkaar.
Het kristal in ons energetisch én fysiek dna zit in het kristal van de hemel en het kristal van moeder aarde.

De aarde biedt aan en oh wat reageert het, want het collectief bewustzijn, de draaiing en daarmee onze energetische kristalstructuur is veranderd en we bewegen en reageren over en weer alsof we buren van elkaar zijn die moeiteloos bij elkaar binnen wandelen.

We kennen elkaar.
Ja zeker, we zijn één.

Waarin we steeds weer zijn in die vicieuze cirkel van een begin naar het einde, opnieuw en opnieuw. Slechts een stip aan de horizon die draait binnen een materiële expressie.

Moeten we altijd over elkaar heen lopen, bij elkaar naar binnen lopen?

Elkaar gebruiken, puur omdat het er is?

De ander bij ons houden, gewoon omdat wij dat willen, vinden?

Iets nodig hebben van de ander, opeisen?
Veel zaken die wij als mensen opeisen komen voort uit de gedachte dat we nog niet heel zijn, het nodig hebben om heel te worden, of niet weten wat we werkelijk nodig hebben om ons te voeden.

We nemen het, zonder te luisteren, zonder te kijken, zonder te eren.
Zonder onszelf te eren en te zien zoals we zijn.

We mogen de plek in plaats daarvan bevragen, samenwerken, luisteren, het antwoord afwachten, kijken en het misschien aanraken na een warm welkom, omdat voelen onze onuitgesproken talen en harten vereenzelvigd, verstaat en verbindt, en dan aanvaarden wat is?

Er liefde naar sturen.
De samenwerking opzoeken, met respect voor ieders essentie en samenwerking.
Met een glimlach in ons hart.

Een open thuiskomen.
Zelfs als we er slechts naar kijken.
Naar onszelf kijken.

Het hééft iets te vertellen.
Het hééft een doel.
Ook als wij mensen het niet nemen.

Het is al voelbaar ook rondom de plek, de energetische muren die het proces erbinnen bewaken.

Ieder van ons en ieder aspect in ons heeft iets te vertellen en is uniek, bijzonder, waardevol in zijn pure essentie en taak.

Het is zo´n enorme ontdekking, het multidimensionale via plekken op aarde.

Terug naar Sa Testa, misschien was ook deze plek, helemaal niet zo vanzelfsprekend ontvankelijk voor mensen en is het niet zo nodig voor mensen, om er onafgestemd of onnodig (in) te zijn.

Energetische muren hebben een functie, zijn bijzonder en ze hebben een taal en een verhaal. Soms mag het verhaal veranderen. De vraag is dan, wie het hoort en werkelijk ziet en bevraagt.

Maar zo geschiedde, ik moe(s)t er blijkbaar aan geloven.

Ik viel de put in.

Waar ik eigenlijk de video uit wilde drukken, trok het me erin.

En het is mijn natuur om te reageren zonder mind, dat werkt bij mij niet anders dan dat. Van schrik druk ik mijn telefoon uit en gooi ik hem weg van me op de grond.

Het raakt álles aan. De poort naar alles gaat open. En iedere laag van angst zal er eerst gevraagd worden. Maar niet voor iedereen. Dat wat je erin wilt stoppen, ´´alles van jou´´, of niets, juist dat zal het je bieden en laten zien.

Ik was op zoek naar de laatste beelden, communiceerde met de plaatsen waar ik mag zijn op dit moment en wat de aarde beweegt en dook dus op een video gemaakt door een man met zijn drone die steeds dichterbij Sa Testa kwam.

De natuur was mooi, het beeld bewoog langzaam. Ik weet nog dat ik voelde: nee, ik ga naar Santa Vittoria, het sprak al, ontving me al. Ik wil ook niet op deze manier naar binnen, niet hier.

Maar? Plotseling wordt het beeld versneld en vlieg ik de put in, in minder dan een seconde. Ik zie duizenden energieen naar me toe vliegen. Ik schrik. Mijn hart begint te kloppen, het zweet breekt me uit.

Hitte stijgt vanuit mijn voeten, ik voel mijn benen, mijn lichaam, mijn handen, mijn hoofd verwarmen. Ik word in die split second van het gekke, versnelde beeld waarin ik ineens de trappen af ben gegaan en in het water kom aangeraakt en overmand door angst, wat gebeurde hier.

Someone wants me to get to know him/her.

Ik doe mijn slaapkamerlamp aan, vind het spannend.

Zie energie nog boven mijn bed vliegen. Ik kijk ernaar en probeer mijn angst te voelen, wat is de angst die in mij wat wordt aangeraakt, wat voel ik. Ik app Erik, collega binnen onze academie, nog: “ben je wakker? Zeg dat je wakker bent, help!” Maar Erik slaapt en ik mag het en kan het alleen.

Ik probeer de angst te bedaren door me gedragen te voelen door de natuur. Ik verbind me met de tweede dimensie, een gevoel van gedragen worden door moeder aarde in plaats van steeds iets te moeten of niet goed te zijn zoals we energetisch bestaan en tegen het leven te moeten vechten.

Dat lukt.

Nadat de schrik is gedaald en het zweet in mijn lichaam langzaam afzwakt, begint mijn buik ineens te bewegen en te verzachten. Een bubbeltje, zacht duwtje in mijn baarmoeder van energie laat zich zien, eerst links, dan rechts. Het springt heen en weer lijkt het, ik heb het nog nooit eerder gevoeld.

Daar waar ik de man zojuist nog stilletjes vervloekte voor het maken van deze video en wist dat je dit beter met aandacht, en vragen, en respect zowel in het echt als op video voor de plek mag doen, concludeer ik dat ik in het diepe moest springen.

Mijn weten die nog steeds zegt dat deze plek beter niet is voor alle mensen om te betreden.

Het heeft ons echter nooit gevraagd bang te zijn.

Maar ook niet gevraagd ergens te moeten zijn.

Het heeft ons nooit gezegd dat het doet wat wij willen en zeker niet in het voor ons noodzakelijke moment zonder dat we zelf iets geven.

Het is geeflijk, maar niet omdat wij verwachten dat het wat voor ons moet doen.

Dat het dát moet doen wat wij haten in onszelf, of verwachten dat niet klopt.

Maar dat de tijd, de onderlinge afspraken en onze diepste verlangens en overgave bepalen.
En dat het onze kristallen, onze diepste structuren laat onthullen, voelen en indien je wilt, transformeren.

Gevoel is óók angst.
Voelen dat je nog steeds mens bent.

Een mens die moet kiezen.

Een mens die mag kiezen.

Een mens die aan het roer staat.

Dat laat gebeuren waar het ja tegen zegt.

Waar doodsangst, schrik, je klein en overweldigd voelen, maar ook vrede, rust en respect in hetzelfde moment bestaat.

Wij zijn wat we willen dat we zijn.

Wij doen wat we hebben te doen.

Waar ons hart van brandt.

Er is niets of niemand dat over ons bepaalt.

Wij bestaan zoals ook plekken bestaan.

Wij eren, zij eren.

En voor wie het kan en mag zien zoals het is door zichzelf te zien in hoe het bestaat zullen de ogen verder geopend worden.

Het leven is een gedragen en geborgen plek van liefde.

Alles is voorhanden om terug te keren in onze eenheid.

Samen te vallen met onze omgeving, ook het donker.

Soms krijgen we een duwtje, als we die afspraken al hebben gemaakt.

Als we het kunnen dragen, nog voor we het zelf wisten.

Als respect respect herkent.

Ik wilde zelf niet, voelde geen drang. En dan lig je er toch ineens in. En nadat ik opstond vanmorgen zonder hoofdpijn van mijn heftigste menstruatiedag en uiterst geheeld en verzacht wakker werd, mijn buik nu anders voelt – kan ik alleen maar zeggen: dank je wel voor de ontdekking.

Ons energetische systeem kent zoveel meer dan wij.

Is zoveel completer dan wij ´denken´.

Kent haar eigen pad, haar eigen volgorde.

Ook met betrekking tot de putten.

Haar eigen afkomst, gemaakte afspraakjes en zo ook het eigen team waarin we multidimensionaal samenwerken, buitenaards samenwerken of juist gevoelsmatig meer op het alleenstaande pad van het experiment worden gezet.

De toon is gezet.

Ik ga er zijn, live in het noorden en deze reis is open voor een ieder om mee te gaan.
Ga je mee? Spreken met de aarde, spreken met onszelf.

Zeg ja, open je en laat de frequenties spreken zoals jij vooraf niet kon horen.

De aarde is geopend. We hoeven er alleen maar heen te gaan.

In licht en liefde,
Suzanne
Oprichter Energetische Opleidingen Nederland